Η “διατήρηση μέσω της ορθής χρήσης” και η “συμμαχία με τους ντόπιους χρήστες” είναι αρχές και προϋποθέσεις για τη διατήρηση της φύσης, γνωστές στους επιστήμονες και στους διεθνείς σοβαρούς οργανισμούς (IUCN). Ωστόσο στην Ελλάδα αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό, με συνέπεια τις ακραίες και υπερβολικές απαγορεύσεις των χρηστών, προκαλώντας την αντίδραση και την παρανομία. Κάτι που ίσως να έχει περισσότερες επιπτώσεις για τη φύση και τον άνθρωπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η θήρα στους ελληνικούς υγροτόπους, όπου στο 80% αυτών απαγορεύεται εντελώς η θήρα. Αυτό είναι υπερβολικό ποσοστό απαγορευμένης υγροτοπικής έκτασης για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και δεν επιβάλλεται από καμία διεθνή οδηγία ούτε τεκμηριώνεται από την επιστήμη. Ο δογματισμός εναντίον της θήρας στους υγροτόπους και η έλλειψη ολοκληρωμένης γνώσης για τη διαχείριση της φύσης εκδηλώθηκε και όταν επρόκειτο να επιτραπεί η θήρα σε λίγες και μικρού εμβαδού περιοχές της προστατευόμενης περιοχής του Αμβρακικού. Το γεγονός ότι χρειάστηκαν δύο έτη για να επιτραπεί τελικά η θήρα θα πρέπει να προβληματίζει. Αλλά ακόμα περισσότερο αυτό που δήλωσε ο Υπουργός Αναπληρωτής ΠΕΚΑ, Σταύρος Καλαφάτης ότι η προστασία του περιβάλλοντος «δεν είναι μονοπώλιο κανενός».
7 Ιανουαρίου 2012