Στην κάτωθι δημοσίευση εξετάζεται και αξιολογείται η πρακτική της απελευθέρωσης λαγών η οποία εφαρμόζεται ευρέως στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Η εργασία κρίθηκε και δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό Environmental Management.
Sokos C., Birtsas P., Papaspyropoulos K., Giannakopoulos A., Athanasiou L., Manolakou K., Spyrou V., Billinis C. 2014. Conservation Considerations for a Management Measure: An Integrated Approach to Hare Rearing and Release. Environmental Management 55(1): 19-30.
Περίληψη
Οι διαχειριστές της άγριας πανίδας είναι αντιμέτωποι με την πρόκληση να αποφασίσουν κατά πόσον ένα μέτρο διαχείρισης είναι κατάλληλο ή όχι, και επιπλέον θα πρέπει να πείσουν και άλλους για τα πλεονεκτήματα της απόφασής τους. Η μείωση του πληθυσμού ορισμένων ειδών λαγού (γένος Lepus) έχει οδηγήσει στη λήψη του μέτρου της απελευθέρωσης ή του εμπλουτισμού, και χιλιάδες λαγοί απελευθερώνονται κάθε έτος, κυρίως για θηρευτικούς σκοπούς. Αυτοί οι λαγοί προέρχονται από εντατική ή εκτατική εκτροφή ή τη μεταφορά άγριων ζώων. Κάθε μέθοδος συνεπάγεται διαφορετικό κόστος και διαφορετικά ποσοστά επιβίωσης στη φύση. Τα ποσοστά επιβίωσης στη φύση είναι μικρά για τους εντατικά εκτρεφόμενους λαγούς σε κλουβιά, αλλά βελτιώνονται για τους λαγούς που εκτρέφονται εκτενώς σε περιφράξεις ή για τους μεταφερόμενους άγριους λαγούς. Τα οφέλη της πρακτικής των απελευθερώσεων είναι σοβαρά μικρότερα σε σχέση με το κόστος υλοποίησης της δράσης. Οι απελευθερώσεις λαγών δεν αυξάνουν τον πληθυσμό των άγριων λαγών ή την κάρπωση. Σοβαροί είναι οι κίνδυνοι της γενετικής υποβάθμισης και της επίδρασης στην εξελικτική διαδικασία, όπως και η μετάδοση παθογόνων σε άγριους πληθυσμούς. Η ανάγκη για συνετή διαχείριση της πρακτικής αυτής είναι προφανής και ο όρος «Επιτρεπόμενη περιοχή απελευθέρωσης» θα πρέπει να εισαχθεί για να ορίσει περιοχές όπου οι λαγοί δεν πρέπει να μεταφέρονται για εκτροφή και απελευθέρωση από άλλες περιοχές.
Abstract
Wildlife managers are challenged with the task of deciding whether a management measure is appropriate or not, and furthermore they have to convince others about the merits of their decision. Population decline of some hare species (genus Lepus) has resulted in their Red Listing and conservation measures are being undertaken. Release or restocking is a frequent measure in some countries, and thousands of hares are released annually, mainly for hunting purposes. These hares can be obtained by either intensive or extensive rearing or translocation of the wild animals. Each method entails difficulties and different survival rates in the wild. Survival rates in the wild are low for hares intensively reared in cages but are higher for hares reared extensively in enclosures and wild translocated hares. The benefits of the hare release practice are significantly lower than the action’s implementation cost. Hare releases have not increased significantly the wild hare population or the hunting harvest in areas where the practice has been applied. The risk of genetic and evolutionary degradation and pathogen transmission is possible in wild populations. The need for wise management of this practice is evident and the term ‘Permitted Transferring Units’ should be introduced to denote regions where hares should not be transferred for rearing and release.
Key words: Genetics, Lagomorph conservation, Predation, Disease, Restocking, Wildlife legislation