Στην κάτωθι δημοσίευση καταγράφηκε η εμπειρία των θηροφυλάκων και των επιστημονικών συνεργατών σχετικά με την αποτελεσματικότητα των απελευθερώσεων φασιανών και περδίκων τα τελευταία 20 έτη. Η εργασία κρίθηκε και δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό Open Journal of Forestry.
Περίληψη
Οι κυνηγετικές οργανώσεις σε συνεργασία με τη Δασική Υπηρεσία απελευθερώνουν χιλιάδες τεχνητά εκτρεφόμενους φασιανούς και πέρδικες στην Ελλάδα. Για να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της πρακτικής ένα ερωτηματολόγιο εφαρμόστηκε σε θηροφύλακες τεσσάρων κυνηγετικών ομοσπονδιών το 2002 και μιας το 2011. Επιπλέον, δεδομένα ελήφθησαν από τους επιστημονικούς συνεργάτες μιας ομοσπονδίας από το 2009 έως το 2014. Η απελευθέρωση των υβριδίων φασιανών και νησιώτικων περδίκων αποτέλεσε την κύρια πρακτική των περισσοτέρων κυνηγετικών συλλόγων. Οι περισσότεροι θηροφύλακες και επιστήμονες δήλωσαν ότι ακόμη και κατά τη διάρκεια της πιο επιτυχημένης απελευθέρωσης μόνο ένα μικρό ποσοστό (1% – 10%) των απελευθερωμένων πτηνών μπορεί να επιβιώσει για περισσότερο από τρεις μήνες και συνήθως κανένα ή ελάχιστα επιτυγχάνουν να αναπαραχθούν. Ωστόσο, οι επαναλαμβανόμενες απελευθερώσεις οδήγησαν στη δημιουργία μικρών ομάδων πτηνών σε ορισμένες περιοχές, αλλά χωρίς κάποιο σοβαρό όφελος για τη θηρευτική δραστηριότητα. Στην περίπτωση των απελευθερώσεων στους κυνηγοτόπους για άμεση κάρπωση (put and take), οι ερωτηθέντες δήλωσαν ότι η πλειοψηφία (90%) των πτηνών θανατώθηκαν από άρπαγες ή τους κυνηγούς μέσα σε λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση, και ότι λίγοι κυνηγοί (18 – 25) καρπώθηκαν από τα απελευθερωμένα πτηνά. Μέχρι το 2009, στη βόρεια και κεντρική ηπειρωτική Ελλάδα, το ελάχιστο κόστος ανά φασιανό ή πέρδικα που έμπαινε στην τσάντα του κυνηγού ήταν 143 €. Το ποσό αυτό εκτιμήθηκε σε 33,47 € στα νησιά και μετά το 2009 στην ηπειρωτική χώρα. Συμπερασματικά, ο επαγγελματισμός στις απελευθερώσεις ορνιθομόρφων θα πρέπει να βελτιωθεί με τις κατάλληλες αποφάσεις και τη δημιουργία οργανωτικών δομών.
Abstract
Hunting organizations in cooperation with the Forest Service release thousands of artificially reared pheasants and partridges in Hellas (Greece). To evaluate the effectiveness of this practice a questionnaire was applied to hunting wardens of four hunting federations in 2002 and one in 2011. Moreover data were obtained from the wildlife managers of one federation from 2009 to 2014. The release of hybrid pheasants and chukar partridges was conducted by the majority of local hunting clubs (H.C.). Most hunting wardens and wildlife managers stated that even during the most successful release only a small percentage (1% – 10%) of released birds can survive for more than three months and usually none of the released birds or a few achieve to rear chicks. However, repeated releases led to the establishment of small groups of birds in some areas, but without a serious benefit for hunting activity. In case of releases for hunting purposes (put and take), the respondents said that the majority (90%) of galliforms were killed by predators or hunters within a few days after release, and that only few (18 – 25) hunters harvested the survived birds. Until 2009, in northern and central mainland Hellas, the minimum cost per bird entering to the hunter’s bag was 143€. That amount is estimated to be 33.47€ in islands and after 2009 in mainland. In conclusion, the professionalism in galliforms releases should get improved with appropriate legal decisions and organization structures.
Keywords: Survival, Reproduction, “Put and Take”, Hunting, Population Establishment.