Περίληψη
Στην Ελλάδα υφίσταται ένα δίκτυο χωρικών απαγορεύσεων θήρας (καταφύγια) το οποίο δεν είναι κατάλληλα σχεδιασμένο. Στην εργασία αυτή διατυπώνονται οι αρχές για την απαιτούμενη τεκμηρίωση και βελτίωση των χωρικών απαγορεύσεων για το επιδημητικό θήραμα. Συγκεκριμένα, οι αρχές αυτές αναφέρονται: α) στο εάν η θήρα προκαλεί ή όχι επιπτώσεις σε προστατευόμενα είδη της περιοχής, β) στο ότι για το μικρό θήραμα μακροχρόνιες απαγορεύσεις και μεγάλου εμβαδού καταφύγια έχουν περισσότερες επιπτώσεις παρά οφέλη, και γ) στο ότι για τον αγριόχοιρο, υπερβολικού εμβαδού καταφύγια στερούν κυνηγότοπο όχι μόνο στους κυνηγούς αγριόχοιρου – αλλά και στους κυνηγούς μικρών θηραμάτων. Μετά από επιτόπιες επισκέψεις και διερεύνηση της σκοπιμότητας των καταφυγίων στην περιοχή ευθύνης του Δασαρχείου Πολυγύρου διαπιστώθηκε πως πολλά καταφύγια καταλαμβάνουν υπερβολικά μεγάλες εκτάσεις, σε μερικά η σκοπιμότητα δεν υφίσταται, άλλα εφάπτονται και η χωροκατανομή τους δεν είναι η επιθυμητή. Αυτό έχει επιπτώσεις για το περιβάλλον και τη δραστηριότητα της θήρας, μεταξύ των οποίων είναι η αύξηση της χρήσης του αυτοκινήτου από τους κυνηγούς.
Λέξεις κλειδιά: διαχείριση θήρας, λαγός, ορνιθόμορφα, αγριόχοιρος, προστατευόμενες περιοχές, καταφύγια άγριας ζωής